Sollicitanten zijn net mensen

Als solliciteren een hashtag zou zijn dan was het al vele maanden trending topic. Gelet op de uitlatingen van werkzoekenden crossmediaal, worden er dagelijks duizenden sollicitatiebrieven en –mails verstuurd. Solliciteren is een dagtaak (Aaltje Vincent) waar duizenden zich mee bezighouden en iedere dag vol verwachting reageren op al dan niet passende vacatures.

Voor velen is solliciteren niet alleen een dagtaak, maar een levensinvulling geworden. Langdurige werkloosheid dwingt je om er dag en nacht mee bezig te zijn. Je uit te putten in mogelijkheden om vooral maar weer aan de bak te komen. Het huishoudbudget holt zienderogen achteruit en je uitkering houdt een keertje op. Dat heeft een onuitwisbare invloed op het gezin: abonnementen opzeggen, niet meer uit eten gaan, je sociale leven neemt af en het ergste:het gevoel dat je niet meer mee telt.

In verwoede pogingen om die felbegeerde baan te bemachtigen bedenk je bij iedere sollicitatie opnieuw argumenten waarom juist jij die baan zo goed kunt invullen. In de vacaturetekst staat tenslotte dat jij jouw sollicitatie moet motiveren. Terecht, want een werkgever wil toch graag weten waarom hij juist jou die baan zou moeten gunnen. Hij is tenslotte op zoek naar het schaap met de vijf poten, met hands-on mentaliteit, die geen 9-5 instelling heeft, enz., enz.. Met soms ‘white lies’ wordt iedere keer weer argumentatie bedacht waarom jij toch zo goed past in de bedrijfscultuur van die verzekeraar, installateur, importeur, dealer of reclamebureau. Vanuit het perspectief van de sollicitant kloppen die argumenten doorgaans ook.

Na (vaak pas) weken in spanning te hebben geleefd, valt op een ochtend het verlossende woord op de mat of in de mailbox: “Helaas moeten wij u mededelen dat de keus niet op u is gevallen. Wij wensen u veel succes met u verdere sollicitaties!” Baff….weer een dreun voor je (toch al gedeukte) ego. Nadat je van de teleurstelling bekomen bent, vraag jij je af: “En waarom dan niet?”

Na een kop koffie en diep ademhalen, pak je de telefoon en bel je degene die jou de brief of mail heeft gestuurd. De recruiter die je vervolgens aan de lijn krijgt, is doorgaans niet in staat om je vraag fatsoenlijk te beantwoorden. “Sorry, maar we hebben zo veel reacties gekregen, het is ondoenlijk om dat te zeggen.” of “Ik zou het niet weten, mijn collega (-die natuurlijk net die dag niet aanwezig is-) heeft de selectie gedaan”. Op de vraag of je die collega dan kan spreken komen meestal afwijkende antwoorden. Enfin, de lijst met redenen over het niet verkrijgen van argumenten waarom je bent afgewezen is onuitputtelijk. Zelden tref je een HRM-er of recruiter (ik weet het, het zijn ook mensen – Wim van den Nobelen) die de sollicitant opmerkzaam kan maken op zijn tekortkomingen. En dat is uitermate teleurstellend, want je leert daar nu eenmaal het meeste van. En een afgewezen sollicitatie kan tenslotte een leerzame spiegel zijn die je wordt voorgehouden.

En waarom zouden recruiters eigenlijk niet een goede argumentatie moeten geven? Ze vragen er toch ook om? Het lijkt me gewoon van fatsoen getuigen. Als je als sollicitant ruimschoots verwoord waarom je de juiste man/vrouw voor die vacature bent, dan verwacht je dat als sollicitant van de recruiter ook, met iets meer tekst dan: “De andere kandidaten waren beter…!”

Ach ja, sollicitanten zijn net mensen.

Roger Beets

Gastblogger

Onder deze gastblogaccount schrijven auteurs die geen blogger zijn van Recruiting Roundtable over arbeidsmarktcommunicatie en recruitment. Heb jij een blog die je wilt delen, of wil je graag blogger worden, stuur dan een tweet (@jaccov) of mail naar Jacco Valkenburg.

Gastblogger has 51 posts and counting. See all posts by Gastblogger

4 gedachten over “Sollicitanten zijn net mensen

  • 19/10/2012 om 09:36
    Permalink

    Waarheid als een koe. Maar helaas een absolute utopie.

    De verhoudingen op de arbeidsmarkt, de wanhoop bij sollicitanten, de sollicitatieplicht van uitkeringsgerechtigden en de lage barrières om te solliciteren ontstaan door het internet dragen er aan bij dat het publiceren van vacatures leidt tot een bulk aan kandidaten. Online vacaturesites die vacatures van uitzendbureaus, bedrijven of recruiters publiceren nemen de vrijheid om vacatures aan te passen en het aanbod niet up-to-date te houden. Zo wordt de bulk aan kandidaten alleen maar groter.

    Voor ongeschoold werk is het simpelweg: wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Voor laag-geschoolde profielen wordt een selectie gemaakt van geschikte kandidaten op basis van enkele criteria (reisafstand, diploma’s, werkervaring, talenkennis, computervaardigheden). Op het moment dat genoeg kandidaten zijn geselecteerd die aan die eisen voldoen, wordt de rest van de bulk niet meer bekeken. Mochten er vervolgens meerdere kandidaten in de race zijn, dan kan een recruiter eenvoudig besluiten dat een beter gesprek (of eerste indruk, of klik) de doorslag heeft gegeven. Verder zoeken heeft voor de recruiter geen zin.

    Hoe ingewikkelder het functieprofiel, des te langer, uitgebreider en kostbaarde is de sollicitatieprocedure. Slotsom; feedback is lang niet altijd waardevol, soms is het gewoon heel simpel: te laat of pech. En mocht je op gesprek komen, hecht dan ook niet teveel waarde aan een afwijzing; je voldoet aan de eisen, maar de puppy naast je had net wat liever oogjes.

    Tips voor sollicitanten: reageer snel op actuele vacatures, blijf jezelf, blijf selectief, blijf volhouden.

  • 20/10/2012 om 15:10
    Permalink

    Wat een onzin! Sollicitanten zijn helemaal niet net mensen, het is veel erger. Ieder mens is een sollicitant. Ken jij mensen die voor een topbaan, met een topinkomen, topcollega’s en topmogelijkheden niet overstappen? Is er iemand op de wereld die oprecht zegt dat hij/zij de perfecte job heeft? Lijkt me niet. Het gras is altijd groener bij de buren. Weet je waarom? Omdat ze meer shit hebben! Goed verhaal Roger. Solliciteren is omgaan met teleurstellingen. Veel. Heel veel. Bij deze aan alle sollicitanten, succes.

  • 22/10/2012 om 15:07
    Permalink

    Zou bijna nog medelijden krijgen met “HRM” (waarom anoniem?). We weten allemaal dat ‘de perfecte’ kandidaat niet bestaat. Ook niet na 2 of 3 gesprekken. Soms blijkt dat pas na een jaar of langer.
    Dus waarom een uitgebreide en kostbare sollicitatieprocedure opstarten voor de ‘ingewikkelde’ functieprofiel. Waarom zo ingewikkeld? Zegt dit niet meer over de organisatie dan over de beschikbare kandidaten?

  • 23/10/2012 om 14:30
    Permalink

    Als sociale, fatsoenlijke corporate, snap ik beide kanten van het verhaal. Zowel van Roger als van ‘HRM’. Ik vind dat organisaties inderdaad een fatsoenlijke motivatie moeten geven waarom iemand het niet is geworden. Maar voor 100 mensen een aparte afwijzing schrijven, is onmenselijk. Maar als je er bij vermeld dat je zoveel sollicitaties hebt gehad en dat je daardoor onmogelijk een gepersonaliseerde en sollicitatie-specifieke afwijzing kan schrijven. Mocht diegene wel meer willen weten, dan kan die bellen of mailen en wordt er nogmaals naar gekeken. Het is niet vreemd dat je niet onthoud wie er gesolliciteerd heeft en op basis van wat je die hebt afgewezen. Of je hebt het geheugen van weet ik veel wat, maar die kans lijkt me bijzonder klein als je het werk al langer doet.

    Werkzoekenden daarentegen moeten ook beseffen dat zij één van de velen zijn. Als je een kwartier per cv besteed, en je hebt 100 sollicitaties, zit je dus op 25 uur werkzaamheden. Dan heb je enkel voor het lezen van een cv al meer dan een halve week van iemands werkzaamheden. Besteed dan net zoveel tijd per cv aan het bespreken met de hiring manager. Omdat je dan twee mensen hebt, zit je op 50 uur. Dan nog persoonlijk afwijzen van 90 mensen. Doe dan 10 minuten per cv, komt op anderhalfuur. Uitnodigen van 10 mensen = 100 minuten. Sollicitatiegesprekken voeren van uur per gesprek, 10 uur. Afwijzen van afgevallen kandidaten = 80 minuten. Tweede gesprekken voeren van twee uur per stuk, 4 uur. Afijn.. je komt al makkelijk op meer dan 100 uur. Zet daar een tariefje van minimaal 50 euro per uur tegenover.. 5000 euro(!!) per persoon. Laten het er drie zijn (recruiter, hiring manager, directeur) komt het op 15.000 euro(!!) En je bent dus twee weken bezig aan 1 vacature. Dan nog hopen dat je hem hebt ingevuld. Zo niet dan begint het riedeltje weer opnieuw. Daarnaast heb ik echt nog andere werkzaamheden. Nu is het algemeen bekend dat recruiters vaak (lichte) workaholics zijn, maar dit lijkt mij iets te enthousiast.
    (Dit is om inzicht te geven in het kostenplaatje van een organisatie en waarom zij soms zo bot en kort moeten reageren.. Dat er belachelijke praktijken bijzitten.. Tja, daar schaam ik mij ook voor)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.