Recruiters zijn net mensen: Een teleurstellend beroep (31)
Recruiters hebben veel teleurstellingen te verwerken. Sorry. Acquisitie wordt niet op prijs gesteld. U bent de 10e vandaag, wij doen de procedure zelf. Deze kandidaat is al door een ander bureau voorgesteld. Ik heb hier zelf al op gesolliciteerd. Helaas moet ik de afspraak afzeggen omdat ik al een baan heb gevonden. We gaan er niet uitkomen omdat we qua salaris, hoewel dit al besproken was in het begin, toch niet uitkomen. Vandaag is besloten dat de vacature on hold is, we bellen als we weer iemand zoeken. Teleurstellingen dus.
Tientallen telefoontjes voor een meezoekvacature is standaard. Het aantal kandidaten wat je benadert, is daarvan een veelvoud. De werkloosheidscijfers laten zien dat er een overschot is aan arbeid. Is de juiste vinden, de speld in een hooiberg? Zeker als wensen eisen zijn geworden omdat iemand aannemen tegenwoordig een beslissing is die door veel functionarissen wordt genomen. Waarbij iedereen een moment of glory wil hebben en dus z’n mening geeft.
Teleurstellingen verwerken is met stip de nummer 1 factor die niet meegewogen wordt in de Arbowetgeving. Welke recruiter heeft bij het sollicitatiegesprek de vraag gehad of goed om kunnen gaan met teleurstellingen tot de vaardigheden behoort? Niet veel schat ik in.
Waarom zijn er dan toch zoveel recruiters? Zit dat in het dienstverlenende karakter? Net als in de horeca? Waar salarissen laag zijn, dagen lang en werken als iedereen vrij is, normaal? Is het de drang mensen te willen helpen. Om mensen gelukkig te kunnen maken? Niets zo leuk als een kandidaat bellen en feliciteren met een nieuwe baan. Weegt dat op tegen al die teleurstellingen?
Is het vergelijkbaar met pijn? Onze hersenen blijken in staat pijn te vergeten. Gelukkig maar, anders zouden er niet veel gezinnen zijn met meer dan 1 kind. Werkt dit ook zo met teleurstellingen? Morgen al weer vergeten?
Voor iedereen geldt dat mooie momenten bijblijven. Tijdens etentjes met vrienden komen al die prachtige verhalen weer naar boven. Succes drijft de mens en we laten teleurstellingen snel achter ons. Gelukkig zijn recruiters net mensen.
Door de ontwikkelingen op softwaregebied met betrekking tot recruitment en voorselecties die gaande zijn, ben ik van mening dat deze situaties zich nog vaker voor gaan doen. Immers, daar waar het mogelijk wordt gemaakt om het doornemen van de stapels sollicitatiebrieven die op een enkele vacature in uw postbakje belanden, te automatiseren en daarbij ook nog door middel van bewezen tests de best matchende kandidaten naar voren te laten komen, wordt een enorme tijdwinst (dus ook een financiële winst) behaald. Recruitment as it was will change.
Beste Wim,
Ik lees veel bekende feiten. Maar waar klanten/opdrachtgever steeds meer naar op zoek zijn, zijn recruiters die net dat stukje extra kunnen geven. De persoonlijke aandacht, weten wat er speelt binnen een bedrijf. Kandidaten voorstellen die je persoonlijk gesproken hebt en aan wie je hebt gevraagd of ze niet al bij bedrijf X hebben gesolliciteerd en of ze ingeschreven staan bij andere bureaus. Dat voorkomt veel teleurstellingen.
Het “koud” bellen naar bedrijven is volgens mij ook niet de goede manier van werken. De opmerking je bent de 10de al, krijg je dan al snel.
Netwerken en daar je contacten opdoen werkt veel beter. Maar dat is niet voor iedereen weggelegd.
Ik herken heel veel in jouw blog, maar gelukkig kan het ook anders. Dat maakt het werken als recruiter juist zo leuk
Goed bezig Wim! Ik mag dat wel, die cynische schrijfstijl. Ikzelf ben ik die recruiters ook spuugzat.
Linda: ‘recruiters die net dat stukje extra kunnen geven’
recruiters werken voor hun geld bedoel je? Dat zou me wat zijn inderdaad.
Grappig stukje, en herkenbaar ook.. Het hoort er allemaal bij.
1-tje miste ik er nog. Die kwam naar boven na Bob van Baren zijn opmerkingen over het spuugzat zijn van die recruiters. Namelijk dat diezelfde recruiters ook gewoon hun werk doen en ook op een normale en vriendelijke wijze te woord gestaan zouden kunnen worden door sommige organisaties.
En dan heb je nog die kandidaten die zich suf solliciteren voor een baan.
In het verleden heb ik een hele waslijst van recruiters gehad die je na een bezoekje, als je mazzel hebt bij een klant voorstellen, waarna je vervolgens niets meer van de recruiter hoort.
Het is natuurlijk anders als de keuze voor selectie op jou gevallen is….dan weten zij jou wel te vinden.
Maar goed na 2 weken gaat “uit het oog, uit het hart” wel op.
Gezien het verloop van recruiters, ben je al snel onbekend en mag je jezelf d.m.v. een bezoekje opnieuw voorstellen…waarna je weer 2 weken in de picture staat..
Tja werkzoekenden lijken ook net mensen.
@linda: de zaken die je aangeeft zijn naar mijn maatstaven onderdeel van een normale aanpak van zaken als recruiter; bepaald geen extra’s naar beide klantengroepen; onder extra’s versta ik zaken die een toegevoegde waarde met zich meebrengen; en dat valt in deze tijden niet mee; blijven netwerken, goed luisteren/opletten,
@Wim: prima stuk in deze tijden van toename van de inactieve arbeidsmarkt; goed voor recruiters om zich te verdiepen in de kwaliteiten van de niet actieven
@Ronald dank, al begrijp ik niet helemaal wat je bedoeld met deze tijden van toename van de inactieve arbeidsmarkt. Bedoel je werkloosheid?
Mooi geschreven. In veel gevallen herkenbaar. Mijn ervaring leert dat alles draait om het managen van verwachtingen. Kandidaten bij een intake een reeel beeld geven van de mogelijkheden die je hebt (of niet!) en op wat voor termijn.
Met opdrachtgevers werkt het eveneens zo. Niet het schaap met 5 poten beloven wanneer deze er niet is.
En wat betreft het teleurstellende beroep van recruiter. Geldt niet voor mij. Ik vind het fantastisch om te doen, maar ook hierin draait het om het managen van verwachtingen (mijn eigen dan….). Niet de illusie hebben dat elke voorgestelde kandidaat aangenomen wordt en dat iedere kandidaat aan tafel geplaatst wordt. Weten dat niet elke klant zit te wachten op je koude acquisitietelefoontje ( en ja, er zitten botte honden bij…. Volgens mij vaak voormalig bureaurecruiters….. ) En soms is het inderdaad zoeken naar een speld in een hooiberg. Maar uiteindelijk weet je ook dat inspanning beloond wordt en dan is het een mooi vak!
@Martijn dank. Net als bij ontgroeningen. Degene die het hardst gepakt wordt, pakt het hardst aan.
Wim, erg leuk en grotendeels herkenbaar wat je schrijft over ons vakgebied. Mijn ervaring is dat de hiring manager altijd wel open staat voor het contact, maar doorgaans de interne recruiter je als een bedreiging ervaart. Zolang je je expertise kan overbrengen en aannemelijk maakt dat jouw dienstverlening geld oplevert i.p.v. dat je een overbodige tussenschakel bent, leert dat je toch in gesprek komt met de opdrachtgever. Ik ben het met Linda eens dat het de basis is van onze dienstverlening dat je de kandidaten persoonlijk hebt gesproken en het nooit zou mogen zijn dat een kandidaat twee maal wordt aangeboden. Het commitment van zowel klant als kandidaat bepaalt de mate van succes.
@Bob dank, goed verhaal.
en wat is het antwoord op de vraag waarom mensen ng recruiter willen worden? Ben zeer benieuwd wat de drijfveer is.
Als het antwoord is “mensen helpen” is mijn volgende vraag waarom recruiters dat willen enz. Zolang er voldoende recruiters zijn zal er niet snel iets veranderen.
@Rob Ik begrijp de vraag niet helemaal geloof ik. De drijfveer lijkt me in de meeste gevallen inderdaad mensen en organisaties helpen. De juiste m/v op de juiste plek. Wat je bedoelt met zolang er t/m iets veranderen begrijp ik dus niet?