Recruiters zijn net mensen (52): Verbaal vs non-verbaal

Tijdens een sollicitatiegesprek wil iedereen zich optimaal presenteren. Daarbij maakt het niet uit of het om een intake bij een bureau gaat of bij een bedrijf. Er staat altijd spanning op het gesprek.

Het blijft een keuring! Zeker in tijden van crisis met ruim meer dan 600.000 werklozen is een gesprek meer een wedstrijd dan een keuze. Het hebben van een baan lijkt belangrijker dan een passende functie. Logisch. Geen baan betekent vaak een financiële aderlating. Aangezien het dagelijkse leven duurder wordt, is een uitkering krijgen een dubbele teruggang. Hogere kosten en (veel) minder inkomsten. Een baan hebben staat hoger op de verlanglijst dan een leuke baan. Laat staan bij een fijn bedrijf.

Spanning dus. Eindelijk op gesprek, nu laten zien wat ik in huis heb. Dat er net als in het cv links en rechts wat zaken aangedikt worden, is niet vreemd. Aan de recruiter om hier doorheen te prikken. Dagelijkse kost.

Als recruiter is het zaak een goed toehoorder te zijn. Naast aandachtig luisteren, is observeren cruciaal. Onbewust geeft een sollicitant tussen neus en lippen door meer informatie dan gewenst. Als juist op die plek zweetparels verschijnen, is het de moeite waard door te vragen. Hoe geoefend iemand ook is, iedereen vertelt non-verbaal meer dan men wil. Anticipeer niet alleen op de antwoorden, maar zeker ook op het gedrag. Durf die vraag te stellen die de sollicitant niet wil krijgen, maar wel verwacht. Gelukkig geldt dit niet alleen voor de sollicitant. Hetzelfde gaat op voor recruiters. Het zijn net mensen.