Afspraken: Keep It Simple, Stupid

Ik heb, gelijk velen met mij, een nimmer slapende sollicitatiedrang. Soms uit noodzaak, soms uit interesse, soms om puur een ervaring op te doen maar vooral om te leren. Blijf bewegen, ook dat speelt mee. Mijn cv staat uiteraard ook op NVB en MB, mijn LinkedIn profiel werk ik regelmatig bij, aangezien ik vakinhoudelijk veel met vacatures te maken heb kijk ik met een schuin ook naar wat er op recruitmentgebied voorbij komt.

Welke les haal ik uit 9 van de 10 sollicitaties die ik doe? Mocht je op het puntje van je stoel zitten, relax: het is niks schokkends. Het is namelijk niets minder dan het devies ‘afspraak is afspraak’: ik kan er met mijn pet niet bij waarom dat toch zo moeilijk is, blijft maar vooral wordt gehouden. ‘Dank voor je sollicitatie. U hoort binnen een week van ons…’, ‘ik bel je morgen terug…’, ‘ik zoek nog eea uit en dan bel ik je terug’,…. geen schokkende reacties, wel schokkend is de oorverdovende stilte die je ten deel valt. We hebben er onderling als recruiters de mond van vol maar schijnbaar is het even hardnekkig als psoriasis: we komen er maar niet vanaf. Dat gezegd hebbende, waarom is dat dan in de praktijk zo moeilijk te realiseren? Nog erger is het als ik een collega erop aanspreek, maar dat is voer voor een andere blog.

In een van mijn eerste trainingen (incompany, zakelijk communiceren, 2000) kwam voor mij de herbevestiging van mijn opvoeding: afspraak is afspraak, vergemakkelijkt door de legendarisch afkorting KISS (Keep It Simple Stupid, niet de legendarische rockband). Wat je afspreekt, kom je na. Ik kom van het platteland en geloof me, als je 1 keer in de zeikregen hebt gestaan bij een akker en iemand komt niet opdagen dan eer je deze woorden wel. Ook als je niet van het platteland komt, dunkt me. Afspraak is afspraak: simpel toch? NEE!! Een duidelijke bevestiging (niet: Geachte Jeroen de Vos), een termijn waarop je terugkomt (niet: we hopen u binnen 2 weken) op een sollicitatie, duidelijkheid omtrent terugkoppeling (niet: eind volgende week of anders de week daarop hebben we weer contact). Waarom hebben we dit onderdeel van ons werk verheven tot het niveau brainsurgery? Ik pretendeer het niet beter te weten c.q. te doen want als ik heel eerlijk ben: ik vergeet ook wel eens een kandidaat terug te bellen, ook al heb ik een Outlook-agenda, een iPhone en terugbellende kandidaten die om statussen vragen. Het komt er soms niet van: ik vergeet het gewoon. Soms omdat er iets tussendoor komt, soms omdat ik de kandidaat niet te pakken krijg en mijn laptop al uit staat waardoor ik geen mail meer kan sturen.

Soms, gelukkig overkomt het me soms. In de woorden van Wim van den Nobelen (legendarische blogs!) ben ik ook maar een mens, maar daar streef ik niet naar. Ik wil het gewoon goed doen, en zo lang ik nog collega’s heb die niet hun afspraken kunnen houden, zo lang ik nog collega’s heb die er niet tegen kunnen om aangesproken te worden op hun eigen woorden, heb ik nog brandstof om beter te willen zijn. Naar de klant, naar de kandidaat, naar mijn collega’s, naar mijn werkgever maar vooral: naar mezelf.