Recruiters zijn net mensen: Medewerkersblindheid

Al bijna 10 jaar werkt een dame in hetzelfde bedrijf. De eerste jaren in een ondersteunende en daarna in een zelfstandige functie, maar met vergelijkbare taken. Als er een stapje hoger een interessante positie vrij komt , solliciteert ze. Helaas wordt ze afgewezen omdat haar leidinggevende, die dit al geruime tijd is, denkt dat zij deze functie niet aankan. Terecht of is hier sprake van medewerkersblindheid?

Hoe vaak komt het voor dat een beslissing als deze genomen wordt op basis van persoonlijke inschatting? Dicht bij de 100% schat ik! Waarom krijgt de collega deze kans niet? Omdat de leidinggevende er zelf niet aan gedacht heeft en ‘de potentie van iemand niet ziet’ of moet je er vanuitgaan dat de manager het bij het juiste eind heeft en precies weet wat voor vlees men in de kuip heeft?

Welke rol speelt een recruiter in het proces van een interne kandidaat? In de meeste gevallen geen! Waarom niet? Een simpel antwoord zou kunnen zijn, dat de recruiter de taak heeft om te werven. Hiermee doe je het bedrijf, de solliciterende collega, maar zeker ook de manager tekort. Een recruiter kan in kwesties als deze een uitstekende onafhankelijke rol spelen. Een gesprek met de kandidaat kan verhelderend werken en inzicht geven in de beweegredenen van de sollicitatie.

Aangezien de recruiter vrijwel nooit een zakelijke relatie heeft met de collega, dit in tegenstelling tot de leidinggevende manager, kun je voorkomen dat de collega zich niet alleen teleurgesteld voelt en onterecht afgewezen, maar ook dat er extern gesolliciteerd wordt en het bedrijf een goede medewerker kwijt raakt.

Door iedereen dezelfde procedure te laten volgen, voorkom je willekeur. Mocht de recruiter de collega in overleg met de manager alsnog afwijzen, dan zal dit toch een stuk anders voelen. Net als recruiters, zijn kandidaten ook mensen.

Blogfeuilleton: #Recruiters=mensen week 20/12