De handelaar

Krijgt een bureau een lead. Ik bel hem op en zeg dat ik een it-functie heb. Mogelijk althans. Want ik zoek hulp. Ik heb een probleem in mijn organisatie en weet niet goed wat ik zoek. Uiteraard zoek ik een kandidaat. Zegt hij. Want kandidaten lossen alle problemen op. Dus schrijft hij een profiel. Van een kandidaat. Tot zover is het te overzien. Nu ken ik deze recruiter goed. En heb ik hem wel eens aan een contact geholpen die hij heeft kunnen helpen aan een nieuwe baan. Je zou denken, van zo iemand heb je wat tegoed. Helaas lijkt hij dat vergeten. Het profiel dat hij heeft gemaakt van de fysieke oplossing voor mijn probleem heeft nog net geen naam, maar het is in ieder geval geen feest van herkenning. Wel gaat het vergezeld van een opdrachtbevestiging, die ik natuurlijk nog dien te ondertekenen.

Kennelijk mag ik uitermate gelukkig zijn wanneer ik 1. een bedrag ter waarde van 20% van het jaarsalaris betaal bij aanname, ik 2. de vacature tenminste 6 weken exclusief houdt, ik 3. ook op mijn eigen website de sollicitant verwijs naar zíjn bureau en ik 4. (zonder genoemde einddatum) instem met een vergoeding van ongeveer 5000 euro wanneer ik de opdracht zou afbreken voordat dit bureau mijn kandidaat gevonden zou hebben. Geen resultaatgarantie. Geen garantietermijnen, geen ontsnappingsclausules en natuurlijk stak het mij voornamelijk dat de betreffende recruiter kennelijk graag cadeaus van anderen ontvangt, maar er zelf niet scheutig mee is is. En dát… is dus geen handelaar 🙂 Hij stelt mij tevens niet voor transparant te zijn in de herkomst van een kandidaat, om te voorkomen dat ik 12.000 euro betaal voor een kandidaat die gewoon via mijn eigen website (die toch wel enige attentiewaarde heeft) heeft gesolliciteerd. Een kleine korting zou dan toch tenminste op zijn plaats zijn. Maar helaas. Dat proeft als een smakelijke sigaar uit eigen doos.

In tegenstellig tot het bureau waarover ik in een eerder artikel schreef (cv-schuiven…), begrijpt dit bureau in mijn ogen niets van het basis zakendoen. Ik ben echt geen moeilijk persoon. En ik had zelf aangegeven helemaal niet te beroerd te zijn om ervoor te betalen. Ik misgun de beste man ook zijn omzet niet, maar ik vind -mede gezien de verhouding die we tot elkaar hebben- het volkomen misplaatst dat hij zo’n voorstel stuurt. Nu heb ik dus een probleem. Hij heeft me de afgelopen dagen 4x gebeld. En vraagt zich natuurlijk af waarom ik de telefoon niet opneem. Ik ben opeens ook continue in vergadering. Niet omdat ik te bang ben hem de waarheid te vertellen, maar omdat ik bang ben dat hij écht van mening is dat je op deze manier zaken moet doen. En het dus helemaal niet slecht bedoelt. Er zit alleen geen greintje handelsgeest in deze man. Even een afstemming maken over de mogelijke fee, dat had hij ook gewoon kunnen doen voordat hij dit voorstel opstuurde. Gewoon even onder elkaar, afspreken wat ongeveer de beloning mag zijn. Waarbij hij mij het gevoel geeft waardering te hebben voor mijn eerdere hulp, en we samen respectvol tot een afspraak kunnen komen. Maar niets, een ijskoud contract met onacceptabele, niet eerder besproken voorwaarden. Met de exclusiviteit heb ik op zich geen moeite, maar…nu schrik ik me rot. Voornamelijk vanwege die clausule bij afbraak van de opdracht. Niet dat ik niet begrijp dat hij het risico loopt er dan tijd en geld in gestoken te hebben. Maar omdat het zo ontzéttend wantrouwend overkomt. En omdat hij dat niet eerst even meldt, alvorens het in zo’n document te zetten. Bovendien is dit zijn vák. Als hij langere exclusiviteit wil, vind ik dat prima. Maar als je niet in staat bent binnen een bepaalde periode een goede kandidaat te leveren, moet ík daar dan voor opdraaien?

Zakendoen is gunnen. Vertrouwen geven en ontvangen. Zulke correspondentie draagt daar absoluut niet aan bij. En dus zit ik nu een beetje met de situatie in mijn maag. Ik zal de beste man volgende week maar even bellen en hem uitleggen waarom ik geen zaken met hem ga doen.  Op zo’n manier je wantrouwen laten blijken, zónder dat eerst even af te tasten of bespreekbaar te maken, is toch een beetje een -waarschijnlijk onbewuste- belediging. Nee, deze recruiter is zeker geen handelaar.

Recruitment is verkoop. En hoewel vaak anders wordt beweerd, is goede verkoop niet hard. Het is boterzacht. Warm, respectvol, professioneel en duidelijk. Deze recruiter heeft wel de administratieve, juridische kant onder controle (op het stellen van garantieclausule’s zonder einddatum na), maar beheerst onvoldoende het commerciele proces. Gelukkig zijn we allemaal mensen. En twijfel ik niet aan de goede intenties van de beste man. Maar tot zaken zal het op deze basis in ieder geval niet komen.

Stel je eens voor dat er nog veel méér bureaus zijn die op deze manier omzet laten liggen. En dat er iets om daartegen te doen. Deze mensen béter maken, in plaats van ze te verfoeien. Dan zou er misschien reden tot optimisme zijn voor de staat van onze arbeidsmarkt.

Gastblogger

Gastblogger

Onder deze gastblogaccount schrijven auteurs die geen blogger zijn van Recruiting Roundtable over arbeidsmarktcommunicatie en recruitment. Heb jij een blog die je wilt delen, of wil je graag blogger worden, stuur dan een tweet (@jaccov) of mail naar Jacco Valkenburg.

Gastblogger has 51 posts and counting. See all posts by Gastblogger

5 gedachten over “De handelaar

  • 22/10/2009 om 10:52
    Permalink

    Helemaal mee eens. Dienstverlening (in dit geval recruitement) is altijd prio 1. Goed luisteren naar de opdrachtgever, hem/haar op de hoogte houden, samen tot de beste “voorwaarden” komen en niet een garantie 1-zijdig afsluiten, maar ook openstaan voor aanpassingen (bijvoorbeeld een regeling treffen als de kandidaat bij nader inzien toch niet binnen het bedrijf past).

    Ik zit niet in de recruitment van vast personeel, maar van tijdelijk personeel en ben juist om die reden voor mezelf begonnen in 2005. Dienstverlening is persoonlijk contact: je mensen kennen en je opdrachtgevers kennen is een ultieme voorwaarden voor kwaliteit. Mee denken met je opdrachtgever, maar haar niets aanpraten. Ik werk vanuit mijn bureau alleen met zelfstandig project-/programma-, service-/contract-, en Verander- en Organisatiemanagers, maar deze kandidaten heb ik allemaal persoonlijk gesproken. Als je mensen in de ogen kijkt vertellen ze veel meer dan een cv verteld. Op die manier kan ik hen de meest passende opdracht aanbieden, maar ik kan daarentegen mijn opdrachtgever ook vertellen wat voor vlees hij in de kuip krijgt. Niet alleen iemand, die “het al eens eerder heeft gedaan”, maar iemand, die vanwege zijn karakter eigenschappen past binnen de organisatie en mede daarom ervoor kan zorgen net dat beetje meer voor elkaar te krijgen.

    Helaas zien we door de invoering van de Marktplaatsen bij verschillende bedrijven (bijvoorbeeld UWV) de match op persoonlijke kwaliteiten en daadwerkelijke werkervaring te niet gaan doordat men in eerste instantie alleen kijkt naar behaalde certificeringen. Eisen als Prince2 gecertificeerd zijn en dan een man/vrouw met meer dan 10 jaar projectmanagement ervaring, die nooit het certificaat behaald heeft maar wel altijd volgens Prince heeft gewerkt, afwijzen omdat hij/zij niet voldoende punten (gunningscriteria) heeft gescoord….., en dan iemand aannemen die netjes zijn certificaat heeft behaald, maar nog nooit een complex en politiekgevoelig project heeft geleid…., maar daarover wellicht later meer.

  • 23/10/2009 om 15:57
    Permalink

    Klinkt een beetje als een wurgcontract, Gastblogger. In ieder geval 5000 euro kwijt zonder inspanningsverplichting. Ik zou daar geen zaken mee doen. Het lijkt me dat de betreffende recruiter ook geen krant leest. Drie jaar geleden kon je je misschien nog zo opstellen. Nu lijkt het me een garantie voor een faillissement.

    Vandaag gesproken met een aantal slimme mensen die voor wat extra marktwerking kunnen zorgen. Daar ben ik wel enthousiast over.

  • 23/10/2009 om 17:44
    Permalink

    Bedankt gastblogger. Wat een briljant heldere bijdrage weer. Doet me denken aan de praktijken die bijvoorbeeld Michael Page er begin jaren 2000 op na hield. M.a.w. de “oude commerciële arbeidsbemiddeling”. Blijkbaar is het hem (of haar?) helemaal ontgaan dat er inmiddels LinkedIN is. En blogs waarop jij jouw mening ventileert t.o.v. duizenden lezers.

    Koen

    ps. ik zou wel de telefoon opnemen, want als hij echt van de oude stempel is belt hij je nog minstens 20 keer. Immers, ook een eiken deur sla je na 20 keer wel kapot met een botte bijl.

  • 24/10/2009 om 01:42
    Permalink

    @Koen et all
    Ja, dat moet ik ook wel doen. Voornamelijk omdat het gewoon wel een aardige man is he. Ik schrijf deze stukjes “hard” omdat ik daarmee hoop de kern van de zaak beter te benaderen. Echter, ik probeer wel gewoon te blijven zien dat deze recruiter misschien zijn werkmethoden niet helemaal in balans heeft, maar wel gewoon een goeie vent is. Ik ken hem al jaren. En zo ken ik er nog veel meer. Het gaat erom dat mensen gaan leren inzien dat het probleem niet in “de markt” zit, maar in hun hoofd. Dat je voornaamste vijand jezelf is. Gelukkig is elke dag weer een nieuwe kans om het beter te doen moet je maar denken 🙂

    ps. overigens misschien het grappigste van dit alles (@Tom) is nog wel dat dit bureau voorzover ik het kan overzien verre van failliet gaat. Ze draaien best goed kennelijk op deze manier. Wat dan natuurlijk eeuwig zonde is, als je bedenkt hoe goed het zou kunnen gaan als bijvoorbeeld zo een tamelijk snel aan te leren werkwijze zou veranderen. Deze mensen zouden gaan als een raket met een beetje intuïtievere benadering van zaken doen.

  • 24/10/2009 om 11:28
    Permalink

    Dit soort “houthakkers’ wil je niet in je netwerk hebben, want daar kun je zelf ten gronde aan gaan. Ben wel gerustgesteld dat er best wel aardig wat kwalitatieve branchgenoten bestaan in NL.
    Sterkte met het verlies van een ‘vriendje’, en de financiele tegenvaller.
    Robin Pay
    Wanted Recruitment Services

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.