Kijk hem staren…

Er breekt een economische crisis uit. En ik heb een ws-bureau. Laat ik eens proberen of het helpt als ik al mijn advertentiecampagnes stop zet. Of eh..misschien moet ik eens ruzie gaan maken met mijn zakenpartner. We staan tenslotte zo onder druk. Lekker bezig zijn met interne organisatie, er wil tóch niemand meer kandidaten. Of weet je, ik ga gewoon twee maanden op vakantie. Misschien is de crisis over als ik terug kom. Misschien mijn reserves eens stoppen in de aankleding van mijn veel te dure grachtenpand. Een nieuwe Audi kan ik waarschijnlijk nog wel leasen. Alles is belangrijk om de illusie in stand te houden. Maar ondernomen wordt er niet. Steeds later komt onze recruiter uit zijn bed. Steeds vaker blijft hij thuis. Steeds minder lacht hij. Steeds stiller wordt hij. Tot onvermijdelijk het doek valt. En de beslissing wordt genomen. Bij een fles rode wijn van Albert Heijn.

Weinig van de bureaus die tot nu toe zijn opgehouden te bestaan waren daadwerkelijk goed geleide organisaties, waar iemand aan het roer stond die wist waar het echt om ging. Of de kwaliteiten had om een onderneming door een beetje tegenwind te loodsen. De meesten waren bedrijfjes waar twee partners dachten samen, gezellig, met zo min mogelijk inspanning, een gemakkelijk leven in luxe te leiden. Maar weinigen van die mensen hebben daadwerkelijk iets ondernomen om het tij te keren. Dat hadden ze nog nooit gedaan. Daaraan hebben ze nooit gedacht. Eigenlijk waren het nooit echte bedrijven. Arme recruiter.

Kijk hem staren uit het venster van zijn schamele kantoor. De wereld is slecht, zijn ruit is goor. *

Deze bureaus wachtten af of er iets zou veranderen. Zonder iets te ondernemen. Té lang té gewend met weinig inspanning redelijke omzet te maken (hoewel dat meestal ook wat tegenviel). Ze ontwikkelden geen nieuwe initiatieven, probeerden geen andere strategie. Hadden nauwelijks serieus zakelijke relaties. Verscholen zich achter een facade van illusie, gelardeerd met een visie uit het 1001-visies-boek. Of verwenden zichzelf ten onrechte met overdadige luxe en deden zich voor als mensen die rijkdom verdíend hadden. Ze waren het grootste deel van de tijd bezig met het in stand houden van de waan van succes, in plaats van het daadwerkelijk na te jagen. Ze hielden zichzelf daarmee dagelijks voor de gek. Tot de waan werkelijkheid werd en de illusie waarheid. Dat ging goed tot de waarheid hard werd. En er opeens gevraagd werd om leiderschap, initiatief en innovatie. Ik hoorde toen iemand zeggen dat hij van zichzelf had geleerd dat hij wel ondernemend was, maar geen ondernemer. Het verschil is natuurlijk verantwoordelijkheid nemen. Een ondernemer doet zichzelf pijn. Een ondernemend persoon laat dat na.

De markt van de werving en selectie is ondertussen aardig opgeschoond. En dat is goed. Vooral voor de mensen die zijn gestopt zichzelf voor de gek te houden. Gewoon weer een baan gaan zoeken! Of het opnieuw proberen. Want iedereen verdient een tweede (derde, of vierde) kans. En als je morgen wilt beginnen met je eigen ws-bureau? Goed nadenken. Als je écht wat wilt bereiken en je wilt jezelf (en mogelijk je omgeving) er een beetje pijn voor doen…dan is er ruimte genoeg voor mensen die -op wat voor manier dan ook-, iets willen toevoegen aan het versnellen van de arbeidsmarkt. Als je een échte visie hebt, en écht wilt bloeden voor je succes, dan heeft deze markt jou nodig. En is er ruimte genoeg. Dan mag jij bepalen wat je gaat doen. Headhunten? Outsourcen? Interim? CV-schuiven? Reintegreren? Uitzenden? Detacheren? Allemaal goed. Als… je het écht goed wilt doen. En iedereen die het wil proberen kan op mijn respect rekenen. Een onderneming starten in een recessie is helemaal niet moeilijker dan in een warme economie. Het schept denk ik zelfs meer kansen. En het helpt je snel te zien of je op de goede weg bent. Maar dan moet je wél een goed idee hebben. En vooral niet jezelf voor de gek willen houden.

* Vrij naar “De ballade van Sam Strong / De Dijk”