Hoe bepalend is de eerste indruk tijdens een interview?

Vanachter het glas van de beveiligde doorgang waar ik doorheen moet om bij de receptie te komen, zie ik de derde sollicitant van vandaag frunniken aan een touwtje dat aan de mouw van zijn colbert hangt. Zijn voeten schuifelen zenuwachtig heen en weer en hij is al driemaal gaan verzitten.
Om hem zo snel mogelijk uit zijn lijden te verlossen, loop ik naar hem toe en schud hem de hand. Nog voordat ik ook maar iets kan zeggen, snoert hij me de mond met de woorden: : “Dag Tanja, ik ben Pieter.”
Dat is nu jammer, denk ik. “Mijn naam is Tamara, aangenaam,” corrigeer ik hem. Hij deinst een stukje terug en ik zie de geschrokken blik in zijn ogen. “Maar als ik een jongetje was geweest, had mijn moeder me Tanja genoemd,” zeg ik er snel achteraan en even ontbloot ik mijn tanden en laat hem mijn glimlach zien. Hij glimlacht terug. Gelukkig het ijs is gebroken.

Tijdens de wandeling naar de sollicitatieruimte, stel ik hem wat vragen over het weer en hoe zijn reis is geweest. Het gesprek komt niet echt op gang. Hij geeft me de indruk nog steeds zenuwachtig te zijn. We maken een tussenstop bij de koffieautomaat.
“Wat kan ik voor je inschenken?” vraag ik.
‘Eh … doe maar water,” zegt hij met een stem die zijn nervositeit niet verborgen houdt.

We komen aan in de sollicitatieruimte, waar hij met trillende hand het glas water op de tafel zet en het vervolgens omstoot.

——De eerste indruk——

Bovenstaand  is een deel van mijn werk; selectiegesprekken voeren. Het op zijn gemak stellen van een sollicitant behoort, tenminste dat vind ik, ook tot mijn werk. Iedere sollicitant is zenuwachtig voor een sollicitatiegesprek en dit uit zich bij iedereen weer anders. Ik probeer hem daarom, zeker in de eerste 10 minuten na onze kennismaking, op zijn gemak te stellen. Is de sollicitant niet op zijn gemak, dan is de kans namelijk groot dat je zelf ook misschiet tijdens het maken van je match. Het op zijn gemak stellen van de sollicitant zie ik als onderdeel van een win-win situatie, ofwel: sollicitant voelt zich welkom waardoor ik hem beter kan toetsen omdat zenuwen zijn natuurlijke handel en wandel niet blokkeren.

Toch heb ik hier met hiring managers weleens discussies over gehad in het verleden. Die nervositeit bij sollicitanten merken zij natuurlijk ook op. Hoe men daar soms op reageert is: ”Als een kandidaat al zenuwachtig is voor een gesprek met ons, hoe moet dat dan als hij een presentatie moet houden voor 200 man?”. Ik begrijp natuurlijk wel dat er zo gedacht wordt, maar is het terecht? Mogen we een sollicitatiegesprek met een nerveuze kandidaat gebruiken als leidraad voor hoe hij zijn toekomstige functie uitoefent? Ik denk dat iedere goede recruiter, als hij de sollicitant niet op zijn gemak kan stellen, door de nervositeit heen moet kunnen kijken en hem bij twijfel opnieuw zal uitnodigen. Helaas gaat dit naar mijn idee vaak anders.

Hoe verwelkom jij jouw kandidaat en wat doe je om hem op zijn gemak te stellen als recruiter?
En als sollicitant; hoe wil jij dat er met jou omgegaan wordt?

Tamara Rood

Tamara Rood is freelance Corporate Recruiter met ruim 7 jaar ervaring binnen de arbeidsbemiddeling. Met een enorme passie voor het vak, een kritische mening en een soms iets te grote mond, houdt ze zich graag bezig met de ontwikkelingen op de arbeidsmarkt.

Tamara Rood has 5 posts and counting. See all posts by Tamara Rood

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.