Recruiters zijn net mensen (97): Recruiter verkleedt als Cupido

Een tijd geleden ontving ik een cv. Jonge kerel. Prima studie. Leuke baan. Op zoek naar iets beters. Tijd voor een gesprek.

Na meerdere keren van beide kanten te hebben geschoven in de agenda, staat er uiteindelijk een datum in de agenda. Het is slecht weer en we moeten beide een flink stuk rijden voor onze afspraak. Reden om de afspraak te verzetten, maar om 19:00 uur zitten we beide vermoeid tegenover elkaar.

Hij drinkt thee. Ik neem koffie. Wat cafeïne kan ik wel gebruiken. Na een lange dag wil ik hem de volledige aandacht geven die hij verdient. Al pratende komen we op keuzes, interesses, doelen, drijfveren en competenties. De avond vordert, net als ons gesprek. Iets voor 21:00 uur ronden we af. We hebben beide nog een flinke reis voor de boeg. Hij schudt me de hand en loopt de zaak uit de regen in. Ik reken af en pak mijn spullen.

Op dat moment besef ik dat twee jonge dames die al de hele tijd achter ons zitten, een vriendelijke lach niet kunnen onderdrukken. Ik lach terug, maar besef dat deze ondanks dat hij aan mij is gericht niet voor mij is bedoeld. Ik vraag intuïtief of ze mijn inmiddels weggereden gesprekspartner interessant vinden. Zonder aarzeling knikt een van de dames enigszins blozend ja.

Of het de lange dag of het onderbuikgevoel is geweest, weet ik niet, maar ik pak mijn telefoon en bel. Ik vertel hem het verhaal en vraag of het goed is als ik zijn mobiele nummer aan de dame geef. Hij bevestigt en ik hoor hem nog net hartelijk lachen als hij de telefoon ophangt. Zijn nummer schrijf ik op een papiertje en loop terug naar het tafeltje waar de dames zitten. Ik geef het nummer en wens haar veel succes. Na een flink stuk rijden kom ik thuis en vertel mijn vrouw het verhaal. Ze vindt me lief.

Inmiddels zijn we ruim een jaar later. Het hele verhaal zou niet verder dan mijn vrouw zijn gekomen als ik vandaag geen sms ontving. Ze zijn samen op vakantie. Hun huwelijksreis!