Een Recruitment Kerstverhaal…
”Waarom is die managementfunctie nog niet ingevuld?” tierde Melchior, Senior Partner, tegen zijn team van junior-recruiters. Hij tierde de laatste tijd steeds vaker, dacht de Partner ondertussen kribbig. Maar W*T*F !! ben ik niet een van de succesvolle oprichters van dit Werving & Selectiebureau? Ik mag tieren!
Jaren geleden was hij een van de medeoprichters geweest van ”Caspar, Melchior en Balthasar Recruitment”, kortweg CMB. In den beginne waren ze uiterst succesvol. Zeker na die belangrijke opdracht waarmee ze naam gemaakt hebben. Hij denkt er nog met genoegen aan terug. Tegenwoordig zou zo’n functie CEO heten, bedacht hij. Toen was het nog gewoon een inspirerend leider met potentie. En samen met zijn studievriendjes Caspar en Balthasar was hij stad en land afgereisd om te zoeken naar een goede kandidaat. En gevonden, op het platteland bij een oude stal!
Sindsdien was CMB zeer succesvol geweest. Hun eigen methodiek, STAR-Tracking, hadden ze geperfectioneerd en hun steeds verder groeiende schare van medewerkers aangeleerd. Niks ingewikkelds hoor die methodiek. Volg ”de sterren” in hun loopbaan, en verplaats ze zo nu en dan naar een nieuwe functie. Met een notitieboekje in je jaszak te doen.
Ook bakken met geld mee verdiend. Hoge fee’s en lage kosten. Zo’n tien jaar geleden moest het allemaal anders. De dochter van Caspar kwam in de zaak als junior Partner. En om voor grote opdrachtgevers te kunnen blijven werken moest alles professioneler, vond ze. Handboeken, werkprocedures, ISO-dit en ISO-dat. Engelengeduld moest je ervoor hebben. Alles vastleggen en terugkoppelen. Niks notitieboekje, maar dikke dossiers en computerfiles.
Het werkte wel trouwens. Steeds meer opdrachten en meer klanten. Meer junior Partners en meer junior Recruiters. En nog steeds flinke fee’s. Ook meer boekhouders en managers trouwens.
”Over een halfuurtje begint de Kerstborrel”, riep Maria, zijn immer toegewijde secretaresse. ”Heb je de bonussenlijst bij de hand?”.
De bonussenlijst. Daar had hij de laatste jaren een steeds grotere hekel aan gekregen. Niet alleen omdat het aantal opdrachten flink minder was geworden en de fee’s steeds lager. Maar vooral ook omdat hij vond dat de verkeerde mensen de hoogste bonus kregen. Het systeem was simpel: de meeste plaatsingen, de hoogste bonus. Maar de oude garde werkte steeds harder. Meer cv’s doorploegen en meer intakegesprekken. Maar steeds minder plaatsingen. Dat zag hij ook wel.
En vorig jaar was de hoogste bonus voor zo’n jochie dat net in dienst was nota bene! Net uit de luiers, te lang haar, eigenwijs en tegendraads en zelden op kantoor. Kom, hoe heet ie ook alweer?
Werktuigelijk begon hij aan zijn toespraak: ”Bla,bla,bla, ook namens Caspar en Balthasar, etc. etc…”. Ondertussen liepen zijn ogen over de bonuslijst. Hij zag bekende namen met helaas lage bonusbedragen. ”en de hoogste bonus dit jaar is voor Christof”, zei hij semi-enthousiast. Hetzelfde jochie van vorig jaar glunderde vlak naast hem. Verdomme, dacht Melchior. Hij weer met zijn lang haar, ongeschoren en zijn jas nog of alvast aan.
Na nog een flinke borrel begon Melchior naar hem te zoeken om de verplichte handdruk te kunnen geven. Vlak voor de deur naar buiten in de tochtige garderobe vond Melchior Christof eindelijk. In een groepje van jonge meisjes.”Gefeliciteerd” zei hij neutraal. ”Dank u wel meneer, en nog een prettig kerstfeest” zei Christof vriendelijk. ”Ga je alweer Christof?”. ”Ja, even verderop is de kerstborrel van de Young Business Club, veel gezelliger en nuttiger”, zei Christof met een knipoog. ”Een ogenblikje” verzuchtte Melchior.
”Hoe krijg je dat voor elkaar, die hoge bonus?”. ”Oh, eigenlijk heel simpel” riep Christof. ”Je volgt de toppertjes op internet en borrels. En af en toe biedt je de juiste een andere baan. Met een smartphone in je jaszak te doen”.
”En nogmaals een prettig kerstfeest” riep Christof onder het naar buiten lopen. Melchior begon te zweten en voelde de bitterballen in zijn maag nog nagloeien. Hij dacht terug aan zijn overpeinzingen van nog geen uur geleden. Hij keek naar de drukpratende menigte in de zaal van wie hij de helft niet kende. ”Wacht even, ik loop met je mee!” En zonder jas liep hij de koude decemberavond in.
