Ask not what your employer can do for you, ask what you can do for your employer.
John F. Kennedy gebruikte in zijn inauguratiespeech in 1961 een bekende quote die nog regelmatig voorbijkomt: ‘Ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country.’
Wat ik hier voornamelijk uit haal is dat hij mensen wil inspireren om als uitgangspunt te nemen wat ze allemaal kunnen bereiken vanuit hun eigen kracht en verantwoordelijkheid. Dat ze zelf nadenken over wat voor bijdrage ze kunnen en willen leveren aan de maatschappij. En dat ze hiertoe zelf actie ondernemen.
Dit in tegenstelling tot een afwachtende opstelling waarbij mensen uit gaan van een maatschappij die ze 24/7 verzorgt, precies zegt wat ze moeten doen en hun toekomst uitstippelt.
We kunnen de beroemde quote ook eens vertalen naar de relatie tussen werkgever en werknemer. Hij zou dan iets worden als: ‘Ask not what your employer can do for you, ask what you can do for your employer.’
Op deze manier worden werknemers misschien geïnspireerd om eens op een andere manier tegen de relatie met hun werkgever aan te kijken. En vice versa.
Zie je werkgever niet primair als die verzorgende moederfiguur die ’s morgens je boterhammen smeert, ’s middags vertelt dat je je kamer op moet ruimen en ’s avonds weer instopt.
Zie je werkgever in plaats daarvan als een vriend met wie je samen optrekt. Een vriend waarbij de vriendschap zich misschien nog ontwikkelt en verdiept. Of misschien een vluchtige vriend met wie je op een bepaald moment gewoon iets gemeen hebt. En op een ander moment misschien niet meer…
Voor de toekomst is één ding duidelijk: een baan voor het leven is iets van het verleden en employability (het in staat stellen van werknemers zich aan te passen en te vernieuwen) wordt de norm.
Dat is heel moeilijk voor een grote groep mensen die de werkgever nog ziet als die verzorgende ‘moederfiguur’. We moeten beseffen dat voor die groep ‘onder moeders vleugels’ vandaan gaan, de wijde wereld in, een enorme stap is.
Ook voor de werkgever is dit spannend. Het is de taak van de moeder om haar kroost voor te bereiden op het ‘op eigen benen staan.’ Een stukje weerbaarheid kweken en de juiste richting wijzen. En dan komt dat moment van uitvliegen….
Maar iedereen wil toch kunnen vliegen als een vogel? En wat zong Sting ook alweer? If you love somebody, set them free!
Volgens mij leeft die behoefte aan “symbiose” tussen werkgever en werknemer vooral in de hoofden van HR-medewerkers en recruiters die dit tijdens hun opleiding met de paplepel krijgen ingegoten. En dat veroorzaakt een heleboel overdreven aandacht voor carrièremogelijkheden, persoonlijke groei, leiderschap, de beste bedrijven om voor te werken etc. in al die blogs.
90 – 95% van de mensen ziet werk gewoon als werk. Ook hoger opgeleiden. Ze werken om te leven. Dat is hun goed recht. Zij voeren gewoon hun taken uit. En draaien de uren die contractueel zijn afgesproken. Meer niet. Uiteraard moet een werkgever ze in staat stellen om dat goed en met plezier te (blijven) doen. Daar heeft ie alle baat bij.
De overige 10 – 5 % zal hun meerwaarde gewoon snoeihard moeten bewijzen. Slagen ze daarin, dan verdienen ze een bovengemiddelde beloning in de vorm van carrièrekansen en salaris. De toppers kun je aan je binden met aandelen of opties (ook in een kleiner bedrijf).