Dealen met frustraties…
De maand maart is alweer voorbij. Ruim 30 sollicitaties verder en een hoge piek en (analoog aan de hoge piek) ook een (diep) dal. Ik zat even stuk.
Van alle sollicitaties die ik momenteel heb gedaan c.q. had lopen heeft een schrikbarend aantal van ruim 60% nooit gereageerd laat staan iets van zich laten horen na een gesprek. Dit is niet triest, ik vind dit ziek, verachtelijk en vooral verwerpelijk. De collega’s die ik spreek hebben hun mond vol over ‘er bovenop zitten’, ‘de noodzaak van communicatie’ en ‘het teruggeven van heldere feedback om de candidate-experience te optimaliseren’… Slechts enkele slagen hierin zo lijkt de trieste conclusie. Wat hebben veel recruiters last van beroepsdeformatie (iemand uit mijn netwerk is zelfs van mening dat geen beroepsgroep zo arrogant is als recruiters. Stellig, maar ik ga (nog) niet mee daarin).
Goede nieuws: 3 gesprekken in 1 week. 3! Holy shit, dat moet goed gaan. Een lijkt me een droombaan, de ander ziet er interessant uit op papier maar is dat in de praktijk ook zo en de laatste is een recruitersfunctie waarin de mouwen flink opgestroopt moeten worden. Respectievelijk had ik op de eerste 6 weken geleden gereageerd, de tweede 4 en de laatste 1 week. Snelheid is dus een relatief begrip maar niet gezeurd Jeroen: je mag aan tafel.
Hoewel de eerste interview echt super was (dicht bij huis, industriële omgeving, internationaal) blokkeer ik volledig in het gesprek. Huh?!? Dat was even geleden: ik kan wel zeggen dat de grootte van de kamer me imponeerde, de lengte van mijn gesprekpartner (bijna 2 koppen groter, dus dik 2.10m) of dat het fileren van mijn cv mijn pitch in de weg stond, het doet er niet toe. Toen ik wegging was ik er al van overtuigd dat ik niet doorging. De afwijzing kwam dus niet onverwacht. Ik had mezelf ook absoluut niet uitgenodigd voor een tweede gesprek dus dat was snel afgelopen. Een dag later het tweede gesprek en dat was leuker dan verwacht en met een goed gevoel liep ik weg: een goed gesprek, een beter beeld van de functie en, niet onbelangrijk, mezelf ook goed verkocht. Helaas kreeg ik ’s middags een afwijzing: ik ben een leuke vent die echt wel een aanwinst zou zijn voor de organisatie, maar… op de lange termijn waar men toch naar een HR Business Partner model wilde waren er geen mogelijkheden. De manager zag mij niet als Business Partner. Business Partner? Dat had ik 6 klokuren terug nog helder gekregen: nee, het zou een operationele Recruitmentfunctie zijn en blijven met enkele HR-taken erbij. Kak! Weer een bedrijf dat de functieomschrijving niet helder weet te presenteren: niet op papier en niet in een gesprek.
Dan het derde gesprek: ook leuk, maar omdat ik 2 afwijzingen in 24 uur had ontvangen was ik ‘er’ gewoon niet. Frustraties groeien en kregen even het betere van me. Geen idee hoe dat komt, ik mag van mezelf best even kwaad zijn en k*t en gvd roepen maar daarna dan wel snel doorgaan. Als ik gefrustreerd raak dan neem ik dat mee in alles wat ik doe: mijn reacties en, erger nog, de gesprekken die je hebt. Ik hoor dan niet meer de open vraag die iemand mij stelt nav mijn cv maar een veroordeling, een stilte in een gesprek vat ik dan op alsof ik iets niet goed heb uitgelegd (terwijl een stilte juist heel krachtig kan zijn in een gesprek!), ik baal er dan van dat ik thuiszit en niet werk zoals zovelen naast me, etc. Allemaal negatieve energie die echt wel terecht is soms, maar nooit de overhand mag krijgen. In het gesprek kon ik dat nog redelijk de baas maar ik voelde de frustraties onder de oppervlakte klotsen. Eindstand: binnen 48 uur duidelijkheid over het wel of niet doorgaan naar de 2e ronde.
Je vult ‘m waarschijnlijk zelf al in: we zijn 96 uur verder en nog niets gehoord. Vanzelfsprekend is de gesprekpartner afwezig dus laten ze een bericht achter.
Eindstand: nog steeds geen baan. Zoeken, reageren en afwachten is wat me voorlopig te doen staat en dat moet ik gewoon vol zien te houden, hoe moeilijk ik dat ook vind soms. De Paasdagen heb ik niets, maar dan ook helemaal niets gedaan anders dan van mijn gezin genoten en dat is me goed afgegaan. De frustraties heb ik onderhand geaccepteerd, nu doorgaan.
